bergen en schapen

En zo is het alweer een paar dagen geleden dat we jullie achterlieten met een verhaal. De tijd gaat zo ongelooflijk snel, niet te geloven! Maar dat is alleen maar een goed teken toch?

Eergisteren zijn we in Dunedin geweest. Ik vertelde dat Dunedin in 2008 was uitgeroepen tot de mooiste stad van Nieuw-Zeeland en dat verdient ze inderdaad ook wel. Het is een stad met een schotse achtergrond, dus je ziet dat overal terug. In namen, maar ook in bouwstijl. Echt het Victoriaans van rond de jaren 1800. Wij hebben een tour van 2 uur door de stad gedaan met een gids. Je kunt het natuurlijk ook op jezelf doen met een plattegrond erbij, maar op deze manier kregen we overal het verhaal ook bij en dat maakt het toch net weer wat specialer.

Gisteren was het dan alweer tijd om door te gaan, we zijn eerst nog een tijdje in de buurt van Dunedin blijven hangen, want zo’n 20 km buiten Dunedin staat het enige (!) kasteel van Nieuw- Zeeland: Larnach Castle. Ook weer van rond 1800 en met een schotse achtergrond. Is ook goed te zien. De familie waarvoor het destijds bestemd was heeft eigenlijk een behoorljjk tragisch verhaal, maar ook wat aan de lange kant, dus zal het jullie besparen. ;-) Familietragedies en –problemen bestonden ook toen, zullen we maar zeggen. Het is in de jaren 60 gekocht en langzaamaan weer hersteld in zijn oude glorie door de familie Barker en dat hebben ze erg goed gedaan! Het leuke is dat niet zoals je vaak ziet overal touwen voor hangen en dat je alleen van de buitenkant mag kijken, je mag gewoon in alle kamers en er rondlopen, dus dat is wel bijzonder.
Nadat we binnen waren uitgekeken en een kop koffie hadden gedronken in wat vroeger de balzaal was, (cadeautje van Sir Larnach voor de 21e verjaardag van zijn dochter, jaja) hebben we ook nog even in de tuinen gekeken, wat in deze tijd van het jaar ook niet verkeerd is.

Daarna zijn we weer 20 km verder gereden, naar de Royal Albatross Colony. Juist, albatrossen. Rick had zich er helemaal op verheugd deze enorme vogels met een vleugelwijdte van 3 meter eens even goed van dichtbij te bekijken, maar helaas…. We hebben maar 3 albatrossen gezien en die zaten alledrie op hun nest. De enige sensatie was toen een van de 3 zich eens even goed uitrekte, zodat we in ieder geval even konden zien hoe groot ie eigenlijk is. Voor de rest een beetje teleurstellend… jammer.
Daarna weer koers richting de camping gezet, aangezien het weer gisteren ook niet fantastisch was. Wel droog, maar koude wind. Maar we kunnen inderdaad niet te verwend terugkomen he! We zijn neergstreken in Omarama, vanwaar we al aardig richting Mount Cook waren…

…En daar was het dus vandaag tijd voor! We zijn vanmorgen richting Mount Cook gereden, met een tussenstop bij de Clay Cliffs. Kliffen zou je normaal gesproken verwachten bij de zee, maar deze dus niet. Deze staan midden in het binnenland en zijn, zoals de naam al zegt: van kleigrond. Je kunt het nog het beste zien als grote uitgesleten rotsen bij de ocaan, terwijl jij op het strand staat. Enorm hoge pieken, met dalen waar je tussendoor kunt. Indrukwekkend om te zien, als je ervoor staat al, maar als je ertussen staat helemaal!

Daarna koers gezet richting Mt Cook, maar helaas, die hebben we niet gezien. We hebben een wandeling naar boven gemaakt naar een uitkijkpunt vanwaar je zowel de Mt Sefton als de Mt Cook kon zien. De Mt Sefton lag mooi in de zon, maar de berg waar het uiteindelijk toch om ging, lag verscholen achter een dik pak wolken, het 2e geval van jammer in 2 dagen.

Maar goed, niet getreurd, toen we naar beneden liepen, was daar ondertussen de zon wel weer doorgebroken! We hebben een kop koffie gedronken in het zonnetje en zijn toen weer doorgereden, op naar de volgende camping. Onderweg kwamen we in de file terecht… File? In NZ? Jazeker! Een boer was op weg met zijn kudde van het ene weiland naar het andere en dat gaat dus over de weg. En aangezien het een GROTE kudde was, was het een behoorlijke chaos… Maar wel heel leuk om daar middenin te zitten! De honden deden wel ontzettend hun best, het moet gezegd. Uiteindelijk ging het dan toch allemaal de goede kant op en konden boer en honden in de auto erachteraan tuffen. En voor ons mocht het dan heel erg leuk zijn, voor het bruidspaar dat aan de kant van de weg (waarom aan de kant van de weg?!) hun fotosessie had, was het wat minder. Tenminste, ze leken niet zo geamuseerd. Ons welgemeende: CONGRATIULATIONS! mocht ook niet baten…

Morgen op naar Christchurch en van daaruit naar Kaikoura waar het dan echt gaat gebeuren, wees maar niet ongerust familie ;-) : zwemmen met dolfijnen! Mits het natuurlijk, heeeeeeeeeeeeel slecht weer is, maar dat zal wel meevallen.

Tot lezens allemaal en dank jullie wel voor alle leuke reacties!!

XXXXXXXXXXXXX